ساعت ۱۶:۱۵ جمعه ۱۶ آذر ۱۴۰۳
بعضی روزا مثل امروز زندگی عادلانه نیست. هر دو کشیک هستیم و هر دو به شدت مریض.
جفتمون به زور سرپاییم . اما آیا سیستم حمایتگری وجود داره که پشتمون در بیاد ؟ آیا کسی قطره‌ای دلسوزی می‌کنه برات ؟ کسی اصن می‌پرسه چته؟ جواب همه اینا خیره. سیستم پزشکی ایران هیچگونه عذر و بهونه‌ای رو ازت قبول نمی‌کنه جز مرگت ! شاید علت خیلی از سوساید های اخیر همین جو ظالمانه باشه .
و بدتر از اون منظور از این سیستم کسی نیست جز خود ما ها! اینترن به اینترن رحم نمی‌کنه، رزیدنت به رزیدنت ، و اتند به اتند و همه اینا به گارد پایینشون .
فردا تولدمه و روتیشن جدیدم که روماتوعه شروع می‌شه و یکم بابت اون استرس دارم .
دیشب به این نتیجه رسیدم با توجه به نزدیک شدن به آزمون پایان بخش و برگشت به مشهد باید SSRI شروع کنم از دوباره بلکه ازین پایین بودن مود هم بیام بیرون .
این دو هفته پایانی رو باید چشم و گوشمو روی همه چی ببندم تمرکزم روی امتحان باشه تا به خوبی و خوشی داخلی بگذره و بره.
از بخش زنگ زدن کارم دارن برم
پایان
