ساعت ۲۳:۳۶ دقیقه هفدهم بهمن ماه ۱۴۰۲
وسط جام ملت های آسیای ۲۰۲۴ هستیم ایران ژاپن رو دو یک برده و فردا با قطر بازی داریم .
بیست و دو روز دیگه آزمون پره انترنی داریم .
هنوز رو روال درست درس خوندن نیوفتادیم ولی علت ناراحتی الان من این نیست .
علت ناراحتیم از دست دادن یکی از فرصت های خوب پژوهشیم هست که کارو ازم می‌خوان ولی به خاطر خوندن برای پره اصلا وقت ندارم براش و مجبور شدم انصراف بدم از ادامه ش .
این حس کمالگرایی بیخود عذابم می‌ده.
حس ول کردن کار .
منطقی که فکر می‌کنم جز برای پره خوندن نباید کار دیگه بکنم .
بعد پره به خودم قول می‌دم کلی کار بهتر از این انجام بدم .
گور باباش … کار درست رو انجام بده …
یکم خالی شدم اینجا نوشتم ولی هنوز کمی ناراحتم .
این نیز بگذرد و بخندم بهش بعداً:)
تا بعد
پ.ن: این پست رو با گوشی قدیمیم دارم می‌نویسم و آخرین عکسی که توش بود همین عکس کفش های من و مهدیه تو پارک بیمارستان امام رضا مشهده 🙂
یادمه بعدظهر روزی بود که رفته بودیم شرح حال ای ان تی بگیریم .چه زود گذشت .
